Met dit derde deel van “De boeken van planeet 13” voltooit de Goudse schrijver Jan. D. Westerman het verhaal van de op de planeet Psor gestrande ruimtevaarder Tom Adams. In dit deel keert Tom, vergezeld door zijn vrouw Zelda, enkele getrouwen en een lijfwacht van twintig Psoriaanse krijgers terug naar de aarde.
Zijn drijfveer is om bij de wereldregering verslag uit te brengen van de zo rampzalig verlopen Columbusexpeditie. Na zijn landing op de ruimtemarinebasis Utah wacht hem echter een aantal onaangename verrassingen. De Federatie van Aardse Staten zucht inmiddels onder het dictatoriale bewind van de puristische president Garcia die alles in het werk stelt om de komst van de Psorianen geheim te houden. Onze held wordt gescheiden van zijn vrouw en vrienden en komt alleen te staan in een schijnbaar hopeloze strijd tegen het wrede regiem van de dictator. Zijn grote tegenspeler, de minister van Veiligheid Generaal Von Braun, schuwt geen enkel middel om de ‘terrorist Tom Adams’ voorgoed de mond te kunnen snoeren en ontketent een ware heksenjacht. Verteerd door heimwee naar zijn verloren paradijs vecht Tom terug, maar zijn oppermachtige tegenstander weet hem steeds verder in een hoek te drijven. Uiteindelijk lijkt er voor hem nog maar een uitweg mogelijk. Dan, volkomen onverwacht, gloort er toch nog een klein sprankje hoop.

TERUGKEER
Tom begreep dat dit het moment was. Het enige moment dat hij zou krijgen. Alle aandacht was nu op Moi gericht. Bij de mededeling dat ze op het schip zouden gaan schieten was zijn besluit gevallen. Er was geen keuze meer. 'Dat is...,' begon Moi. Tom bukte zich en rukte het mes uit zijn laars. God zegene je, Troj, dacht hij. Niemand was op zijn aanval voorbereid. Voor een van de veiligheidsmensen zelfs maar had kunnen richten stond hij achter von Braun. De punt van zijn mens in diens rug. 'Dit is een mes, generaal,' zei hij, 'een doodgewoon ouderwets mes. Gesmeed van ijzer zoals ze dat op aarde sinds de middeleeuwen al niet meer hebben gemaakt. Maar daarom niet minder dodelijk. Steek uw handen omhoog en zeg dat uw mannen hun wapens laten vallen.' Von Braun aarzelde. Tom vergrootte de druk op het mes. Er verscheen een bloedvlek op de grauwe uniformjas. 'Nu!' zei hij. 'Doe wat hij zegt,' zei von Braun. Zijn stem klonk volkomen rustig, geen spoor van paniek. Hij draaide zijn hoofd over zijn schouder. 'Mag ik vragen wat u met deze ondoordachte actie denkt te bereiken, luitenant?' De veiligheidsagenten lieten hun wapens zakken. 'Laten vallen, heb ik gezegd', snauwde Tom. De wapens kletterden op de vloer. De admiraal bukte zich en raapte er twee op. Hij gaf er een aan Masters. 'Ga bij de deur staan en houd ze onder schot, kapitein,' zei hij rustig. De generaal schudde quasi meewarig zijn hoofd. 'Wel, wel, kijk eens aan. De spreekwoordelijke solidariteit van de ruimtemarine'...